Η Θράκη έχει να μας παρουσιάσει ένα δικό της ξεχωριστό και πολύ χαρακτηριστικό μάλιστα μουσικοχορευτικό ύφος και χρώμα, πράγμα που το διαπιστώνουμε τόσο όταν ακούμε τις μελωδίες και τα τραγούδια της, όσο και όταν βλέπουμε τους υπέροχους Θρακιώτικους χορούς να χορεύονται.

Στο ξεχωριστό χρώμα και την έντονη μουσική, χορευτική και εθιμική παράδοση έπαιξε μεγάλο ρόλο και η γεωγραφική της θέση. Σε αυτό συνετέλεσε και η διαίρεσή της σε Δυτική Θράκη, που ανήκει στην Ελλάδα, σε Βόρεια Θράκη (Ανατολική Ρωμυλία), που ανήκει στην Βουλγαρία και σε Ανατολική Θράκη, που ανήκει στην Τουρκία που προέκυψε με την συνθήκη του Νεїγύ (1919) και τη συνθήκη της Λωζάνης (1923). Οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο μετέφεραν την πολιτιστική κληρονομιά τους και την διατηρούν μέχρι και την σημερινή εποχή.
Έτσι, παραδείγματος χάρη στην Ανατολική Θράκη υπάρχουν συγγενικά στοιχεία με την Κωνσταντινούπολη, την Μικρά Ασία και το Ανατολικό Αιγαίο. Επίσης συναντιούνται ομοιότητες σε ρυθμούς, κινητικά μοτίβα, τεχνικές και άλλα στοιχεία με τον Πόντο.

Οι πιο πολλοί χοροί στην Θράκη έχουν σχήμα ανοιχτού κύκλου με τον πρώτο χορευτή να σέρνει τον χορό. Ο πρώτος χορευτής παλιά ήταν πάντα άνδρας και έπρεπε να είναι επιδέξιος χορευτής, ώστε να οδηγεί σωστά τον χορό. Οι καλοί χορευτές διακρίνονταν κυρίως από την σωστή εκτέλεση της τεχνικής και την απόδοση του ύφους. Οι χοροί πιο συχνά είναι μικτοί, με άνδρες και γυναίκες να πιάνονται, είτε ανακατεμένοι (συναντιέται κυρίως στην Βόρεια Θράκη), είτε πρώτα οι άνδρες και ακλουθούν οι γυναίκες (κυρίως Δυτική και Ανατολική Θράκη).

Επίσης, υπάρχουν και οι ζευγαρωτοί χοροί και οι χοροί που χορεύονται από μεμονωμένα άτομα. Σε ζευγαρωτούς χορούς χορεύει ένας άνδρας με μία γυναίκα ή μόνο άνδρες ή μόνο γυναίκες, όπου οι χορευτές κινούνται χωρίς να πιάνονται, πάντα όμως σε σχέση ο ένας με τον άλλο.

Στους πιο διαδεδομένους παραδοσιακούς χορούς ανήκουν ο Ζωναράδικος, η Μπαιντούσκα, ο Τρεμουλιστός, ο Ταπεινός, ο Ζερβός, Συγκαθιστός, Καρσιλαμάς κ.α.